Emiel en Helen Wie voedt wie op?
lees hier het hoofdartikel over samengestelde gezinnen Voor hem is dit zijn tweede voor mij mijn derde relatie. Een samengesteld gezin . 5 kinderen in de leeftijd van 6 tot 14. Na een aanvankelijk probleemloze start kwam onze relatie na 3 jaar in een fase waarin alles wat we aanraakten een relatieprobleem werd. Maar de kern was toch wel de verschillen in bejegening van de kinderen. De stress die Emiel op zijn werd ervaarde en die hem tot een licht explosieve factor maakte. Maar ook tot een minder beschikbare partner in de huishouding en opvoeding. Ik had het gevoel dat ik de kar trok, onderhield en dat leidde bij mij tot een snelle ontlading van mijn batterij. Ik was op en klaar met de relatie.
Wilde niet weer opgeven
Het enige wat me tegenhield was het idee dat als je drie relaties niet tot een goed eind weet te brengen, er toch ook iets aan de eigen rol en inzet moet schorten.En als je dan ook nog net je ontslag gekregen heb, is de economische realiteit ook een nadrukkelijke show stopper. Omdat ik niet geloofde in een relatietherapie van het type 1 uur per week en dan je huiswerk samen maken tussen de bedrijven door, zocht ik een andere vorm om onze relatieproblemen. Emiel was niet actief in zoeken; zijn passiviteit was ook mede oorzaak van onze relatieproblemen. We slaagden er uiteindelijk niet in om een Relatievakantie in Malaga te organiseren. Oppas regelen voor de kids stuitte op weerstand bij de ex-en. Gelukkig was Relatievakantie zo flexibel dat we in augustus in een vakantiebungalow (Dierenbos Vinkel) konden neerstrijken. In de workshop bleek dat er een gapend gat zat tussen mijn en zijn vermogen om met het aangeboden materiaal aan onze relatieproblemen te werken. Keer op keer moesten we terug naar het uitgangspunt. Vergeet gisteren en inventariseer waar je opvattingen verschillen en waar ze sporen. Met stoom en heet water krijg je alles rimpelloos zeggen ze wel eens, nou na 3 dagen buffelen weten we inmiddels wel hoe wij het moeten aanpakken. We zijn er nog lang niet maar we zakken niet meer terug in gedragspatronen die alleen leiden tot een pijnlijke scheiding.Want wat we ook ontdekten is dat we nog genoeg van elkaar houden om er voor te knokken . Maar nu weten we ook hoe te knokken!