Diana en Harald Vuur in de relatie

Vriendschappelijk of broer en zus relatie. Zo zou je het best onze relatie kunnen typeren zei Diana op de eerste dag van de Relatievakantie. Het overlijden van haar moeder had haar enkele jaren geleden in een diepe depressie gebracht. En daarmee was ook de relatie met haar jeugdvriend in een ander daglicht komen te staan. 20 jaar relatie, 2 kinderen die bijna de puberteit door zijn en dan ineens hamert 24 uur per dag de vraag in mijn hoofd..Is that all there is? En is dit de man waar ik de rest van mijn leven mee wil doorbrengen? Door veel hard hard werken en begeleiding kom ik de depressie te boven. Maar het lijkt wel of ik een grotere afstand had genomen t.o.v Harald .Die niet alleen stilstond maar zelfs achter uit aan het lopen was. Alhoewel hij heel geduldig was geweest in de tijd dat ik mijn depressie aan het overwinnen was, mistte ik volledig initatieven van hem om van de relatie een mooie film te maken i.p.v het dagelijkse weersbericht. Ik zag alleen maar relatieproblemen in hem.

Hij voldeed niet!
Ik wilde een goed verzorgde, attente, verrassende en vooral boeiende partner. Geen work-aholic! Binnenvetter. Het moest nu maar eens veranderen. Maar als je depressief bent, ben je niet in de conditie om in relatietherapie te gaan. Daarvoor moet je wel stabiel zijn. Dus mei 2014 was het zover en stelde ik Harald voor om een professional in te schakelen om onze relatie naar een hoger plan te tillen. Geen relatietherapie meer (we hadden al eerder iets achter de rug..zonder blijvend resultaat). Ik vond via internet Relatievakantie. In november meldden wij ons in Malaga, een appartement aan zee. Met lood in onze schoenen gingen we er naar toe. Een koffer vol relatieproblemen ingechecked en al. Na 2 dagen was ik er echter al klaar mee. Had het gevoel dat ik alleen maar achteruit holde. We hadden geen ruzie of conflict daar. Zoals we dat eigenlijk nooit hebben gehad. Harmonie.Rechte lijn. Ik had wel door wat er van mij verwacht werd maar ik had het gevoel dat Harald het niet wilde of niet kon. Zijn beschrijving van de idelae partner sloeg kant noch wal vond ik. Dat ik er (aan de mis-communicatie) zelf ook part en deel aan had werd mij fijntjes duidelijk in de dagen daarna. Elkaar duidelijk maken wat de verwachtingen, opvattingen zijn. Door het te zeggen, op te schrijven. Da´s één, maar om vervolgens je eigen standpunt te verlaten en op zoek te gaan naar wat een ´wij´ standpunt zou kunnen zijn. Daarna hebben we eindeloos geoefend met het aan elkaar duidelijk maken wat onze ´ideaalbeelden´zijn van bijv. vriendschap, opvoeding, partner, carriere, schoonmoeder, ouder, vakantie. Net zolang tot we in staat waren zonder -vooroordelen- de ander te bevragen om er achter te komen wat en waarom die norm, opvatting of dat gevoel er is. En daarna een ´WIJ´begrip te ontwikkelen over ´de ideale eigenschappen van ons kind´, ´vriendschap´ of (ideale) partner . Vooral dat laatste kostte veel tijd. Geen gemakkelijk gesprekken.Want je hebt steeds de neiging om in je ideale partner lbeschrijving) rekening te houden met je huidige partner (en zijn of haar gevoelens / set van eigenschappen). Of je voelt je aangesproken en voelt je veroordeeld. Maar uiteindelijk heeft het ons enorm geholpen te leren vragen, doorvragen en het vinden van een gulden middenweg .Zeker bij hele lastige thema´s zoals intimiteit, vertrouwen en vriendschap. Dankzij onze coach hebben we een structuur (tijdsplanning) ingevoerd en een vaardigheid geleerd waardoor we langzaam maar zeker het vuur weer terug krijgen in onze relatie.